Jan is afgelopen week al twee maal naar de tuin gegaan om te spitten. Ik kon niet mee, want ziek. 🙁
Vandaag ging hij weer, op de fiets, om nog een extra stukje, naast de garages om te spitten. Daar had ik vorig jaar de wilde bloemen en er stond veel onkruid, vooral brandnetels. Waar nog een jaar eerder een grote eik stond, die omgezaagd is omdat er zomers rupsen kwamen. En omdat hij sowieso veel te groot werd daar. Dat is iets geks van ons mensen: we planten, kijken het de grond uit, en na verloop van jaren moet het weer weg, want: te groot.
Vandaag voelde ik me al een stuk beter en ik ging er met de auto heen, gewapend met versterking voor de inwendige mens; koffie.

Afgelopen week heeft Jan de tuin helemaal omgespit. Dat ligt er weer lekker bij zo!

En van de andere kant.

Gelukkig herinnerde ik me, dankzij dit tuindagboek, dat we in het najaar, in november nog, knoflook geplant hebben in de tuin. We zagen die sprietjes wel maar dachten dat het overgebleven uitjes waren, of zo. Anders had Jan er gewoon overheen gespit!

Jan heeft er maar weer snel stokjes bij gezet!

Toen ging ik even bij de sneeuwklokjes kijken.

Intussen ploegde de boer voort spitte Jan verder.

Dit stukje is nooit omgespit geweest. Vorig jaar heb ik er zomaar zaad gestrooid, zonder voorwerk. De klei is dus erg stevig en ingeklonken en het spitten kost meer moeite dan het stuk bij de kas. Het is maar een klein stukje. De stam van de eik staat er nog en verderop liggen de dikke takken opgestapeld. Het is daar erg in de schaduw en weinig mee te doen.

Ik kreeg gezelschap van deze poes, die eens even lekker ging rollen op het pad. Ook het voorjaar in de kop denk ik.
Ik kreeg het koud want de zon bleef er niet steeds bij en vertrok weer in mijn auto. Jan kwam iets later.
Ik ga nu langzamerhand beginnen in huis voor te zaaien. Deels tussen papier (Deno methode) en deels rechtstreeks in de aarde in potjes. Nog even energie verzamelen want veel puf heb ik nog niet!