We twijfelden nog even of we naar de tuin zouden gaan. Een beetje twijfelachtig weer, en een spatje regen. En ook wat zon, en bepaald fris vergeleken met gisteren. We stapten toch maar op de fiets. Ik in mijn gehalveerde broek. Maar wel met een jasje aan,
Het was ook maar goed dat we gingen, want we konden weer een halve emmer bonen, een portie snijbiet, drie courgettes, (waarvan de grootste pas op het laatst door mij gezien werd door de wirwar van dikke takken en enorme bladeren) en een enorme bos asters en wat Leeuwenbekjes, plukken, knippen snijden, kortom: oogsten.
In de kas gaat het nog steeds goed met de paprika’s en de pepers.
De snijbiet staat nog volop te groeien, daar kunnen we nog vaak van eten. Alleen, anders dan met bonen, weet ik er niet zoveel mee te maken. Ik maak het à la crème, net als spinazie. Met aardappelpuree, een gebakken eitje en lekker veel versgesneden knoflook.
En met enige moeite wisten we de volgende oogst op onze fietsen mee te nemen. Twee courgettes en wat bonen waren al weggegeven aan de paardenlui.
Thuis ging de snijbiet in een bak water, die wordt vanavond versch van het land genuttigd, de bonen gewikkeld in kranten in de koelkast (dan houden ze het het langst uit, ook buiten de koelkast) en de bloemen in vaasjes!
Ach, wat staat dat schattig die bloempjes. Ik kijk nog eens goed naar jouw schitterende bonen, want wat ik gisteren bij de super zag liggen…. *snuift minachtend*……. mag niet eens sperziebonen heten. Wat een zootje.
En, nog belangrijker; ze smaken heeeeeeerlijk!! 😀
Wat een prachtige bloemetjes zo bij elkaar. Tsja
Bonen uit eigen tuin zijn natuurlijk het allerlekkerst en nooitluizen of wormpjes.
Nee geen luizen of wormpjes op de bonen. Soms zie ik wel een boon waar aan geknaagd is, maar wie of wat dat doet ….? Wel vinden we steeds meer slakken onder de bladeren van de bonen en de snijbiet. Laatst had ik twee verstekelingen in de snijbiet die mee naar huis ging. Daarvan was ik de bladeren eindeloos en check ze stuk voor stuk.