Dankzij de vele hoosbuien deze maand is het tuinieren iets dat er tussendoor moet, tussen de hoosbuien door. En je weet nooit wanneer die vallen.
De rupsjes groeien als kool. Van zo goed als onzichtbaar voor het blote oog, tot ongeveer een cm lange. Ze verschillen wel in formaat:

Ze hebben een bende gemaakt in de grote vaas waarin ik ze met blaadjes sla en dergelijke huisvesting bied. What goes in, must come out… En de vaas zit vol natte en droge ontlasting. Ik heb er een stukje sla uitgehaald en met aanhangende rupsjes overgezet in een andere vaas. De overige rupsjes moeten zichzelf dan maar gaan bedruipen in de natuur. Wat ik nu heb overgezet zijn er ook weer veel te veel. Uiteindelijk wil ik er een stuk of drie overhouden om te kunnen bekijken hoe het proces verloopt.

Terwijl ik een blaadje sla uit de tuin haal voor de rupsen moet ik denken aan mijn zijderupsen. Wij, kinderen, hielden vroeger zijderupsen zoals de kinderen tegenwoordig cavia’s en hamsters houden. Je kon ze kopen in een dierenwinkel. Ik hield ze in een schoenendoos. Omdat zijderupsen alleen moerbeibladeren eten en ons moerbeiboompje nog te klein was om veel bladeren van te kunnen plukken liep ik door ons dorp om bladeren te verzamelen. Er was altijd wel een boom waarvan de takken van de moerbeiboom over de afscheiding heen hingen. Die bladeren plukte ik.
Wat me op een idee brengt. Bij de tuin staat ook een grote moerbeiboom. Ik ga daar, als we er vandaag heen gaan wat bladeren plukken. Misschien lusten deze rupsen ze ook.