Uiteindelijk is het doel: eten! Dat kost heel wat bloed (blaren!), zweet en tranen (nee dat niet). Dus je doet het niet voor het eindresultaat. Het is de weg er naartoe die zo leuk is! Behalve dan het zaairijp maken van de grond, dat was een rotwerk, en vaak nog in de kou en nattigheid ook. Maar hopelijk hebben we daar volgend jaar minder werk aan. We denken erover, aan het eind van het seizoen de tuin te bedekken met landbouwfolie.

Maar goed, het eten! We hebben tot dusver sla gegeten, rode en groene pluksla. Ik vind die sla een beetje ‘laf’, te zacht, maar dat is de soort. Ik hou meer van wat ‘bite’. Verder hebben we twee keer snijbiet gegeten, die daarna ook al te snel doorschoot. Ik kook het en maak het verder klaar als spinazie. Lekker. Het lekkerst zijn de sperziebonen. Ze zijn heerlijk mals, zonder draden. We hebben één courgette geplukt en direct aan iemand meegegeven. Er komt toch nog genoeg. De sla hebben we ook weg kunnen geven, en ook de bonen.

Nu is het wachten op de rest